گوش دادن مهارتی است که به اندازه سخن گفتن مهم است. گوش دادن به معنی گرفتن صداها نیست؛ گوش دادن فعال یعنی رفتاری که نشان دهنده توجه، همدلی و احترام شما باشد. گوش دادن به این روش به حرف های کودکتان، بیشتر او را قانع می کند که او را بدون هیچ قید و شرطی دوست می دارید. زمانی که کودک می خواهد مسئله مهمی را به شما بگوید موارد زیر را در ذهنتان داشته باشید:
۱- دستمال یا حوله ای را که در دست دارید، کنار بگذارید و تلوزیون را خاموش کنید. اگر لازم بود، دست او را بگیرید و یا او رادر آغوش بگیرید. اغلب زمانی که کودک سعی می کند مشکلی را بگوید یا فکرش را بیان کند یا نگرانی اش را درباره موضوعی اظهار نماید، والدین می گویند که گوش می کنند، اما نیمی از توجه آنها جای دیگری است. با این حالت، به هیچ وجه نمی توانید اعتماد کودک را جلب کنید. چند دقیقه گوش کردن صادقانه و با توجه به کودک از ساعت ها بی توجهی به کودک، در حالی که او در حال صحبت است و شما کار دیگری می کنید بهتر است.
۲- سعی نکنید بلافاصله یک راه حل یا نظر بدهید؛ سخنرانی هم نکنید. اغلب بچه ها نیاز دارند که به حرف هایشان گوش داده شود. به فردی نیاز دارند که فرصتی برای طرح دقیق مشکلشان به آنها بدهد. ممکن است حل کردن مشکل کودک خیال شما را راحت کند، اما در طولانی مدت باعث می شود آنها نتوانند راه حلی برای مشکلات خودشان بیابند.  پریدن وسط حرف کودک، با یک جمله شبیه قبلا به تو گفته بودن این طور می شود! باعث می شود کودک بار دیگر در هنگام بروز مشکل برای مشاهده به شما مراجعه نکند.
۳- با پرسیدن سوالات مناسب و گفتن کلماتی نظیر: خب؟ راستی! و چه بد! به کودکتان بفهمانید که به حرف هایش با دقت گوش می کنید.
۴- ترس ها، نگرانی ها و احساسات کودک را جدی بگیرید. زمانی که کودک با یک حس منفی پیش ما می آید، بسیار نادرست است که احساس او را کوچک بشماریم و بگوییم: نباید نگران باشی یا هیچ چیزی برای ترس وجود ندارد. چنین سخنانی بیش از آنکه خوب باشند، باعث ضرر و صدمه به کودک می شوند. بسیار مهم است که کودک در دوران رشد خود بتواند به احساسش اعتماد کند و به آن گوش فرا دهد. با پس زدن و گفتن این گونه جملات، شما به او می فهمانید که احساسش درست نیست یا اهمیتی ندارد. این بچه ها وقتی بزرگ می شوند احساسات خود را سرکوب می کنند، یا آن قدر از احساسات خود دور می شوند که خود نمی دانند چگونه آدم هایی هستند و بسیار کم درباره احساسات خود صحبت می کنند. به جای این کار می توانید با در آغوش گرفتن کودک به او بگویید: مطمئنم که این موضوع ناراحت کننده است یا خیلی ناراحت کنده بود و حتما تو هم ناراحتی. یا اینکه بگویید: می دانم که الان می ترسی.
۵- به کودک کمک کنید تا بر راه حل های ممکن تمرکز کند و در مشکل فرو نرود. اگر موقعیت به گونه ای است که مشکل قابل حل نیست- اگر موقعیتی ناراحت کننده وجود دارد، نه مشکلی ناراحت کننده- کودک را تشویق کنید احساسش را به طور کامل بیان کند و سپس کاری انجام دهید. به کودک کمک کنید تفکر مثبت داشته باشد. از عباراتی نظیر شرط می بندم دوست داری.. یا بهتر نبود اگر... یا فکر می کنی الان چه کار می توانی بکنی؟ یا دوست نداری نظر من را بدانی؟ استفاده کنید.