در دهه ۹۰ میلادی شاهد رونق نسل اول اینترنت بنام وب۱ بودیم که نوعی اینترنت غیرمتمرکز محسوب می شد و هیچ واسطه ای بین سازندگان و مصرف کنندگان وجود نداشت یعنی هیچ نهاد یا شرکت واسطی مانند گوگل یا فیسبوک بر اینترنت تسلط نداشت و همه افرد می توانستند بر روی بستر اینترنت فعالیت داشته باشند بدون اینکه از نهاد یا شخص خاصی اجازه بگیرند. سپس، از سال ۲۰۰۵ به بعد، شاهد اینترنت رسانه‌های اجتماعی و تولیدکنندگان محتوا بودیم. در این نسل از اینترنت که آن را با نام وب۲ می شناسیم، ارتباط ارتباط فرد به فرد یا فرد با افراد را به وسیله نهادهای واسط و شبکه‌های اجتماعی تجربه کردیم. در این نسخه از وب افراد به مدل هایی اعتماد کرده اند که داده های کاربران و کدهای غیرشفاف را می فروشند. در وب ۲ اینترنت توسط پایگاه‌های داده پشتیبانی می‌شود، به این معنی که شرکت‌ها داده‌های کاربران را در سرورهای متمرکز خود ذخیره‌سازی می‌کنند. اکنون، با ظهور بلاک‌چین و ارزهای دیجیتال، شاهد پیدایش نسخه سوم اینترنت هستیم. وب۳ فرهنگ غیرمتمرکز تحت حاکمیت جامعه وب۱ را با پیچیدگی و قابلیت های وب۲ ترکیب می کند. وب۳ در واقع نوعی اینترنت است که قدرت و ویژگی‌های خود را از ماهیت بلاک‌چین دریافت می‌کند، در نتیجه برنامه‌های آن زیرساختی غیرمتمرکز و کاربردی دارند، بدین معنی که هیچ فرد یا شرکتی بر آنها تسلط کامل نداشته و مالک آنها نخواهد بود. وب۳ مانند وب ۱ پروتکل ها منبع باز هستند اما مالکیت آنها از طریق امور مالی رمزنگاری شده مشخص می شود. آنها مستقل از سازمان های سنتی هستند و خدمات و امکانات ارائه شده در آنها توسط قراردادهای هوشمند و به صورت کدی از پیش نوشته شده اجرا می شود. در وب۳ برای نرم افزارهای منبع باز، مالکیت کاربران بر داده ها و دسترسی بدون مجوز ارزش قائل است و یک حس مشترک از هویت و همکاری را ایجاد می کند.