در سال های اخیر استفاده از پرنده های هدایت پذیر از دور (پهپاد) به سرعت در حال گسترش بوده و کاربردهای نظامی، غیرنظامی و تجاری آنها، توجه صنایع و محققین را به خود جلب کرده است. بدون سرنشین بودن این کلاس از پرنده ها، موجب حذف سیستم های پشتیبانی حیات خلبان (یا خلبانان شده و کاهش وزن، کوچک شدن ابعاد، افزایش توانمندیهای عملیاتی و آزادی عمل بیشتر طراحان را در پی داشته است. انعطاف پذیری و تطبیق پذیری رباتهای هوایی در انجام مأموریت های مختلف و نیز هزینه و ریسک بسیار کم آنها در مقایسه با هواپیماهای سرنشین دار موجب شده که تحقیقات زیادی در زمینه طراحی، ساخت، کنترل و هدایت آنها انجام شده و پیوسته به دامنه این تحقیقات افزوده گردیده است، پس از مشخص شدن مسیر حرکت، برای هر ربات هوایی می توان دو وضعیت را متصور شد:

الف - وضعیتی که ربات هوایی باید براساس مسیر طراحی شده در آن قرار بگیرد و از آن می توان به وضعیت مطلوب نام برد.

ب- وضعیتی که ربات هوایی به صورت واقعی دارا میباشد. اختلاف این دو وضعیت در واقع خطای وضعیتی پرنده را مشخص می کند که می توان با استفاده از روش های مختلف ، آن را کنترل کرد.

در واقع متناسب با این اختلاف فرمان هدایتی استخراج شده و به حلقه داخلی حلقه کنترلی ربات) وارد میشود تا فرمان های کنترلی مناسب تولید شده و به عملگرها ارسال شود که در ربات های متداول بال ثابت این فرمان ها به عملگرهای سطوح کنترل و تراتل ارسال می شود. بطور کلی شاید بتوان الگوریتم های هدایت را که برای دنبال کردن مسیر در ربات های هوایی مورد استفاده قرار می گیرد به چند گروه تقسیم کرد که عبارتند از: قوانین هدایت غیرخطی، مبتنی بر بردار میدان، مبتنی بر روش LQR و روشهای مبتنی بر تعقیب خالص( Pure pursuit) و خط دید. این الگوریتم بیشتر به دلیل سادگی و راحتی و سهولت پیاده سازی آنها مورد استفاده قرار می گیرد. روش های دیگری نیز وجود دارد که از روش های هدایت و کنترل پیشرفته برای طراحی سیستم های هدایت و کنترل مجزا و یا یکپارچه استفاده کرده اند.