کنترل ربات کروی با توجه به شکل آن کار سختی است. این ربات در غیاب روش کنترلی حرکت کندی را از خود نشان می دهد. بنابراین در نظر گرفتن یک روش کنترل اتوماتیک می تواند از الزامات طراحی و ساخت یک ربات کروی باشد. دو مساله در این راه پر اهمیت است: اول این که شرایط مسیری که ربات روی آن حرکت می کند، همیشه قابل پیش بینی نیست بطور مثال ممکن است مسیر مسطح، با شیب به سمت بالا یا پایین و یا سنگلاخ باشد، این بدین معنا است که معادلات دینامیکی همواره قابل استفاده نیستند چرا که در زمین هایی که مسیر، مشخص و ثابت نباشد، نمی توان ضریب اصطکاک را اندازه گرفت. مشکل دیگر آن این که سنسور را نمی توان به صورت مستقیم روی کره نصب کرد تا موقعیت را به طور مستقیم اندازه گرفت. تمام ادوات الکترونیکی و سنسورها باید درون کره، روی پاندول، نصب شوند پس موقعیت پاندل نسبت به کره، با استفاده از انکودر نوری و نسبت به فضای خارجی، با استفاده از ژیوسکوپ یا شتاب سنج، قابل اندازه گیری است. بنابراین کنترل فیدبک با استفاده از موقعیت ربات نسبت به مرجع زمین ناممکن است. به طور مثال، اندازه گیری مستقیم زاویه ربات کروی نسبت به زمین، ممکن نیست و در عوض می توان زاویه چرخش پاندول نسبت به کره را اندازه گرفت. در نتیجه روش های کنترلی که نیازمند اطلاعات کره نسبت به زمین است غیرقابل استفاده و روش هایی که از زاویه چرخش پاندول نسبت به کره استفاده می کند، مورد نیاز است. برای کنترل حرکت ربات در یک مسیر دلخواه می توان با مشخص بودن موقعیت ربات و سرعت زاویه ای و چرخشی آن، گینهای کنترل را به دست آورد. برای کنترل ربات در مسیر شیب دار یک نقطه، برای حرکت صفحه ای مشخص شده و متد اسلایدینگ مود برای اطمینان از پایداری مجانبی سیستم کنترل استفاده شده است. عدم توجه به روش های کنترلی برای ربات کروی باعث شده است که این ربات با تمام کارآمدی مورد توجه زیادی قرار نگیرد. از معایب دیگر این ربات ها، عدم توانایی در بالا رفتن از مسیر شیب دار یا توانایی پریدن از روی موانع است.