در بیست سال اخیر ربات های پایه متحرک، بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. به دلیل قابلیت حرکت در مسیرهای ناهموار و صعب العبور، این ربات ها قابلیت بالایی برای استفاده در اکتشافات فضایی دارند. طرح های گوناگونی از ربات های متحرک توسط محققان صنعتی و آکادمیک ارائه شده است. تمامی این طرح ها، مزایا و معایب خود را دارند. ربات های پایه متحرک را در حالت کلی می توان به ربات های پادار، چرخ دار، شنی و ربات های کروی دسته بندی کرد. ربات های چرخ دار می تواننند با مصرف انرژی کمی به سرعتهای بالا دست پیدا کنند ولی توانایی کمی درعبور از موانع دارند. ربات های شنی دار با توجه به سطح تماس زیادی که با زمین دارند توانایی عبور از سطوح ناهموار را دارند اما این حرکت با سرعت کم و مصرف انرژی زیادی قابل دسترسی است. ربات های پادار با استفاده از سیستم های پیچیده کنترلی قابلیت مانور بالایی به دست می آورند. باور بر این است که ربات های کروی، مزایای زیادی نسبت به دیگر انواع دیگر ربات های متحرک دارند. اول این که این نوع از ربات فقط یک نقطه تماس با کمترین میزان اصطکلاک با زمین دارند. بنابراین این ربات ها توانایی ذخیره انرژی در حرکت را دارند. علاوه بر این، شکل کروی آن، این اجازه را می دهد که در محیط هایی با قیود سخت نیز حرکت کنند. ربات های کروی با توجه به شکل متقارنی که دارند، در طول عملیات دچار واژگونی نشده و قابلیت مانور بهتری دارند. همچنین پوشش بسته این ربات، سیستم داخلی آن را از گرد و غبار و سایر مشکلات محافظت می کند که به ربات قابلیت انجام ماموریت در محیط هایی را می دهد که انسان یا ربات های دیگر، توانایی عبور از این شرایط را ندارند. ربات های کروی با توجه به سیستم داخلی که دارند دسته بندی می شوند.