سیستم های ACC از پرتو لیزر یا رادار برای اندازه گیری فاصله خودرو از خودروهای دیگر و محاسبه سرعت نسبی آنها استفاده می کنند. چنانچه یک خودرو در یک مسیر به کمترین فاصله مجاز خود نسبت به خودرو مقابل برسد، به طور نوعی فاصله زمانی بین یک تا دو ثانیه، سیستم ترمز را فعال می کند  و سرعت خودرو را با شتاب محاسبه شده ای کاهش می دهد تا در فاصله مناسبی از خودرو مقابل قرا بگیرد. چنانچه خودرو مقابل افزایش سرعت دهد و یا از خط خارج شود، خودرو افزایش سرعت می دهد تا به سرعت تعیین شده توسط راننده برسد. در سال ۱۹۹۸ شرکت تویوتا اولین شرکتی بود که یک سیستم ACC با استفاده از پرتو لیزر را بر روی خودرو سدان معرفی نمود. این خودرو در ژاپن به فروش رسید و پس از آن شرکت نیسان این کار را با استفاده از یک سیستم راداری انجام داد. بیشتر سیستم های ACC که امروزه در درسترس می باشند از سنسورهای رادری و یا لیزری برای تشخیص دادن فاصله خود از خودرو مقابل استفاده می کنند. استفاده از لیزر قیمت پایین تری خواهد داشت لیکن در شرایط بارانی و برقی کارایی خیلی ضعیفی دارد. پرتوهای نور نسبت به قطره های باران و یا کریستال های برفی بسیار باریکتر می باشد که باعث کاهش نسبت سیگنال به نویز در شرایط آب و هوایی بد می شود. این دقیقاً شرایط است که راننده بیش از هر وقت دیگر به این سیستم نیازمنداست. از سویی دیگر نشست گرد و خاک و یا برف بر روی خودرو موجب مسدود شدن پرتو لیزر می شود. لذا در حال حاضر استفاده از این سیستم در مناطقی که دارای شرایط جوی نامناسب می باشند توصیه نمی شود.