در سالهاي اخير سيستم هاي مختلفي به منظور کاهش تصادف و افزايش ايمني خودروها معرفي شده است. به طور کلي مي توان سيستم هاي ايمني در خودروها را به دو گروه عمده سيستم هاي ايمني غيرفعال و سيستم هاي ايمني فعال تقسيم نمود. هدف اصلي از کاربرد سيستم هاي ايمني غيرفعال، کاهش خطر آسيب رسيدن به مسافرين خودرو، در حين و بعد از وقوع تصادف است. از انواع سيستم هاي ايمني غيرفعال مي توان به طراحي اجزاي سازه خودرو، کمربند ايمني و کيسه هوا اشاره کرد. برخلاف سيستم هاي ايمني غيرفعال، سيستم هاي ايمني فعال براي جلوگيري از وقوع تصادف طراحي شده اند و به همين دليل آنها را سيستم هاي پيشگيرانه نيز مي نامند. در حقيقت پيشرفت هاي سريع در سيستم هاي الکترونيکي، مهمترين عامل در پيشرفت سيستم هاي ايمني فعال از قبيل سيستم ترمز ضدقفل، سيستم کنترل نيروي رانشي و برنامه الکترونيکي پايداري خودرو محسوب مي شود. يکي از سامانه هاي کنترلي فعال سامانه اي است که هدف از آن اطلاع از وضعيت راننده و جلوگيري از تصادف به شکل مشورت يا اخطارهاي ديداري و يا شنيداري براي مشورت يا هشدار به راننده در حين رانندگي است. اساس کار اين سامانه، تخمين ميزان تاخير لحظه اي راننده و خودرو بر مبناي يک ايده جديد براي تعيين ميزان هوشياري راننده و بررسي شرايط ايمني خودرو در تنظيم فاصله با خودرو جلويي، خودروهاي جانبي و يا ساير موانع است. استفاده از اين سيستم مي تواند در کاهش زمان عکس العمل راننده و خودرو و همچنين در دستيابي به حداقل فاصله ايمن ميان خودروها کمک کند و بدين ترتيب منجر به افزايش ايمني در خودرو مي شود. در اين سيستم به منظور آگاه ساختن راننده از انحراف از شرايط ايمن، از فيدبکهاي ديداري و يا شنيداري براي مشورت يا هشدار استفاده مي شود. اساس کار اين سيستم، تخمين تاخير لحظه اي راننده - خودرو براي تعيين ميزان هوشياري است. تاخير لحظه اي راننده  - خودرو به عنوان يکي از مهمترين ويژگي هاي راننده انساني، اطلاعات مهمي را در تحليل نيت، شرايط خستگي و ميزان توجه راننده را فراهم مي کند. در سيستم هاي کنترل خودرو، تاخير لحظه اي راننده - خودرو عمدتا با بررسي رفتار و عکس العمل هاي راننده به شرايط فعلي جاده تعيين مي شود.