اگرچه توجه کمی به رفتار پرخاشگرانة دخترها شده است اما پرخاشگری در میان دخترها پدیده جدیدی نیست. شواهدی وجود دارد که اعمال پرخاشگرانه دخترها رو به افزایش است. برخی از دانشمندان بر این باورند که دخترها می توانند بسیار پرخاشگرتر باشند، اگرچه به ندرت پرخاشگری فیزیکی ابراز می کنند. بیشتر پژوهشها نشان داده اند که دخترها به علت تحول هوشی زودتر و مهار اجتماعی و با توجه به ضعف جسمی نسبی با احتمال بیشتری از پرخاشگری رابطه ای و کلامی در روابط میان فردی استفاده می کنند. با این حال پرخاشگری فیزیکی توسط دختران در حال تبدیل شدن به یک موضوع شایعتر در رسانه ها، پژوهش ها و دادرسی های ویژه نوجوانان است. دخترها برای کسب احترام و قدرت از پرخاشگری فیزیکی استفاده می کنند. با این وجود، پرخاشگری فیزیکی دخترها هنوز هم کمتر از پسرها است. اگر پرخاشگری در سنین کودکی تحت کنترل قرار نگیرد، در سنین بعدی به خصوص در  دوران بلوغ شدت بیشتری می یابد.  پژوهشگران برقراری محیطی گرم، صمیمی و منسجم در خانواده و رابطه محبت آمیز بین والدین و فرزندان را عاملی در جهت کاهش پرخاشگری کودکان می دانند. برعکس هر چه روابط زناشویی ضعیف تر باشد، بر رابطه والدین با فرزندان تأثیر گذاشته و ارتباط عاطفی کمتر می شود و به دنبال آن کودکان با افزایش اختلال های رفتاری چون پرخاشگری مواجه می شوند. رشد و پرورش کودکان در خانه هایی که پر از تعارض و کشمکش بین والدین و اعضای خانواده باشد، نظارت و مهارگری کافی بر کودکان وجود نداشته باشد و کودکان پیوسته از سوی والدین طرد شوند فرصتهای لازم برای آموزش این کودکان برای برآوردن نیازهایشان از راه مناسب وجود ندارد. این امر سبب می شود تا کودکان نتوانند از الگوهای ارتباطی موثر در روابط بین فردی خود با دیگران بهره مند شوند و موانع و مشکلات موقعیتی و تنیدگی زا را کنار زنند. بنابراین از راهبردهای ناکارآمدی چون پرخاشگری، برای مقابله با تعار ض ها و رسیدن به هدف ها و خواسته های خود استفاده می کنند. اما خانواده های منسجم، فرزندان را تشویق می کنند که به تاثیر احتمای رفتار خود بر دیگران فکر کنند. در نتیجه در این خانواده ها بیشتر احتمال آن وجود دارد که فرزندان کدهای اخلاقی را درون سازی کنند. بنابراین کسب چنین کدهایی باعث عملکرد مناسب کودک و کاهش رفتار پرخاشگری می شود.