خانواده مهمترین  و قوی ترین عامل اجتماعی کردن کودکان تلقی می شود که در شکل دادن به شخصیت، خصوصیات و انگیزه ها نقش کلیدی دارد، رفتار اجتماعی را هدایت می کند و ارزش ها، اعتقادات و هنجارهای فرهنگی را منتقل می کند. صفات و ویژگی ها شخصیتی والدین ازجمله عوامل مهمی هستند که ممکن است در تحول اجتماعی کودکان تأثیرگذار باشند؛ زیرا شیوه های شخصیتی والدین و روش های تربیت کودک، تعیین کننده های اولیه شخصیت کودکان در نوجوانی و بزر گسالی او تلقی می شوند. والدین با رفتارهای خود که این رفتارها برخواسته از صفات شخصیتی آنهاست، آفریننده موقعیت هایی هستند که رفتارها خاص را در فرزندان برمی انگیزند و یا سرمشق هایی را برای الگوسازی در اختیار آنها قرار داده و یا به تشویق دسته خاصی از رفتارها می پردازند؛ برای مثال والدینی که احساس وظیفه شناسی دارند الگو شخصیتی را در رفتار خود در خانواده و مکانها دیگر نشان می دهند و کودکان از این رفتار الگوبرداری و سرمششق گیری می کنند و در رفتارهایشان آنها را نشان می دهند. از سوی دیگر می توان پنداشت که والدین باوجدان تر و وظیفه شناس تر محدودیتهای کمی برای کودکان خود اعمال می کنند، پس با وجدان بودن به عنوان یک صفت شخصیتی با آسان گیری در چیدن محدودیتها همراه است که سازش یافتگی رفتار کودکان را تسهیل می کند و زمینه حضور بیشتر وی در روابط اجتماعی را فراهم می آورد و منجر به تحول اجتماعی بیشتر می گردد. کودکانی که والدینشان از سطوح بالای برونگرایی و مسئولیت پذیری برخوردارند مشکلات رفتاری کمتری دارند و به صورت مثبت تری می تواند ارتباطات اجتماعی داشته باشند. در مقابل  روان آزرده خویی، بی ثباتی هیجانی در والدین با رفتارهای مخرب و ضداجتماعی در کودکان مرتبط است که نشان دهنده تأثیر مخرب ویژگی ها شخصیتی والدین بر تحول اجتماعی کودکان است.