بسیاری از افراد حتی بزرگسالان، در برخی از زمانها که دچار تنش می شوند، ممکن است ناخن خود را بجوند یا پوست خود را بکنند. این رفتار زمانی نابهنجار حساب می شود که تکراری و عمدی باشد و به طورآشکار به صدمه جسمی منجر شود یا اینکه فرد از ناتوانی خود برای مهار آن، احساس شرم و خجالت کند. ناخن جویدن یک روند طبیعی تحولی برای کودکان است، اما زمانی که سن کودک به سه سال می رسد و هنوز این رفتار ادامه دارد ممکن است ردپای مشکلات روانشناختی دیگری نیز در میان باشد. به طور واضح مشخص نیست که چند درصد از کودکان با رفتار ناخن جویدن، آن را متوقف خواهند کرد یا بعدها از این مشکل رنج نخواهند برد، اما حتی کودکانی که در حد و اندازه پایینی این رفتار نامناسب را انجام می دهند، باید برای مدیریت مشکل خود، آموزشهای لازم را دریافت کنند. میزان ناخن جویدن در کودکان هفت ساله در حدود ۲۰ تا ۳۳ درصد و در کودکان ده ساله در حدود ۴۵ درصد برآورد شده است. به طور کلی ناخن جویدن، عادتی نگران کننده نیست و می تواند هنگامی که تحریک نشود به صورت خود به خودی ناپدید شود. همچنین از سویی دیگر، وقتی که ناخن جویدن با دیگر مشکلات رفتاری نیز همراه شود، می تواند پیچیده بوده و به کمکهای فنی و روانشناختی خاص نیاز داشته باشد. زمانی که والدین برای درمیان ناخن جویدن کودک به کلینیک های روان درمانی مراجعه می کنند، مشاور یا درمانگر به اقدامات درمانی مانند رفتاردرمانی یا بهبود مهارتهای ارتباطی کودک می پردازد. در مواردی درمان با شکست روبرو می شود، زیرا عوامل زمینه ساز یا مرتبط ، به خوبی شناسایی نمی شود. لازم به ذکر است که عوامل مرتبط با والدین نیز می تواند مهم و موثر باشد، زیرا این عوامل باعث به وجود آمدن محیطی آرام یا تنش آور در منزل می شوند. همچنین اگر ریشه مشکل ناخن جویدن کودک تنیدگی و اضطراب در نظر گرفته شود، بررسی این متغیرها نیز سودمند است. از دیگر عوامل می توان به تماشای فیلم های ترسناک، مورد مقاسیه قرار گرفتن توسط پدر و مادر و قیاس بی دلیل فرزند با دیگران بدون در نظر گرفتن توانایی فرزند خود، توقعات زیاد از حد والدین، دعوای والدین در حضور کودک، مورد بی توجهی قرار گرفتن و احساس تنهایی کودک اشاره کرد.