کودکی معمولا به عنوان زمانی شاد و آسوده خاطر تصور می شود؛ وقتی می شنویم که کودکی افسرده است، واکنش متداول این پرسش است. که «چه چیزی او را افسرده کرده است؟» حتی وقتی کودکان در زندگی خود ناامیدی نارضایتی و دیگر رویدادهای اجتناب ناپذیر را تجربه می کنند، انتظار داریم اندوه، استیصال و خشم آنها زودگذر باشد. وقتی کودکان غمگین، بد خلق و نگران می شوند، والدین اغلب حالات منفی را به عوامل گذرایی مانند کسر خواب و نداشتن حس خوب نسبت داده و انتظار دارند این حالات سپری شوند. بنابراین برای مدت طولانی این تفکر وجود داشت که کودکان به افسردگی مبتلا نمی شوند و اگر هم مبتلا شوند زودگذر خواهد بود. امروزه می دانیم که این مطلب صحیح نیست. افسردگی از شایعترین اختلالاتی است که در کودکی شناخته شده است. کودکانی که در خطر ابتلا به افسردگی قرار دارند. چه درباره مشکلات شخصی خود و چه درباره مشکلات جهان بدترین سناریوی ممکن را به ذهن می آورند. آنها به واسطه مسائل خارج از کنترل، خودشان را سرزنش می کنند. آنها به طرف منفی ترین تفسیراز وقایع سوق پیدا می کنند. برای آنها تصور وقایع خوش بینانه دشوار است. افسردگی کودکی ممکن است به عوامل شیمیایی، روان شناختی یا ترکیبی از هر دو مربوط باشد. برخی کودکان افسرده نشانه های کلاسیک افسردگی شامل غمگینی، اضطراب بی قراری و مشکلاتی در خوردن و آشامیدن را نشان می دهند. در حالیکه برخی دیگر از کودکان افسرده مشکلات و دردهای جسمانی را نشان می دهند که به درمانهای متداول پاسخ نمی دهند. هر چند که تشخیص افسردگی به مصاحبه و نوع ابزارهای سنجش نیز بستگی دارد. درمانهای روانشناختی افسردگی کودکی شامل درمانهای حمایتی و بینش مدار، بازی درمانی، درمانهای خانوادگی و نیز روان درمانی شناختی است.