عکاسی دیجیتال به فرآیند ثبت تصاویر به وسیله دریافت و ثبت نور بر روی سطح الکترونیکی حساس به نور گفته می شود. در دوربین عکاسی دیجیتال، سیگنال تولید شده از برخورد نور با صفحه حساس به نور، توسط پردازشگر دوربین ضبط و برای ارسال و یا بازپخش آماده می شود. عکاسی دیجیتال به دلایلی چون سهولت استفاده، سرعت تکثیر، امکان ارسال آسان عکس با استفاده از خدمات اینترنتی، کوتاه شدن مراحل تولید، کم شدن هزینه های جانبی مثل نگاتیو، کاغذ، چاپ و غیره از سال ۱۹۵۷ و در تب و تاب دوره مدرنیسم مورد توجه عکاسان قرار گرفت. در سال ۱۹۷۵ استیون ساسون یکی از کارمندان کداک یک دوربین دیجیتالی به ابعاد یک دستگاه توستر تهیه کرد که دارای کیفیت عکسبرداری یک هزارم مگاپیکسل و وزن ۳/۶ کیلوگرم بود. در سال ۱۹۷۹ این شرکت یک جدول زمانی تا سال ۲۰۱۰ تهیه کرد که نشان می داد چه زمانی مشتریان این شرکت به فناوری عکسبرداری دیجیتالی روی خواهند آورد. در سال ۱۹۹۱ این گروه یک استراتژی دیجیتالی طراحی کرد که سه سال بعد منجر به تولید دوربین های دیجیتالی تحت همکاری با شرکت اپل شد. دوربین استیون ساسون، دوربینی بود که هیچ نوع فیلمی داخل آن برای عکاسی وجود نداشت. دوربینی که با دریافت تصاویر از طریق CCD  و دیجیتالی کردن اطلاعات، آنها را بر روی نوار کاست ذخیره می کرد. این عمل ۲۳ ثانیه زمان می برد تا به کاست منتقل شود. برای نمایش عکس نیز از دستگاه جداگانه ای که با دریافت نوار کاست مغناطیسی، عکس ها را پخش می کرد، استفاده می شد. این دستگاه اطلاعات را از روی کاست خوانده و با انجام عملیاتی بر روی آن، عکس ها را بصورت سیگنال ویدیویی NTSC جهت نمایش به تلوزیون ارسال می کرد.