بطور کلی برای کوچک سازی آنتن ها شش روش وجود دارد. این روش ها عبارتند از: استفاده از خواص مواد، استفاده از عناصر فشرده، استفاده از فرامواد، بهینه سازی کلی، استفاده از مدار تطبیقی امپدانس منفی و بهینه سازی شکل ظاهری آنتن.
پردامنه ترین روش در این میان، روش استفاده از شکل آنتن و بهینه سازی آن می باشد. در این تکنیک سعی می شود با روش های مختلف هندسه و ساختار آنتن به گونه ای بهینه سازی و اصلاح شود که ضمن کاهش فرکانس ابتدای باند، پهنای باند مورد نظر بدست آید. از جمله ساختارهای شناخته شده در این روش آنتن های L معکوس، آنتن های مارپیچی، آنتن های خط پیچ دار و نیز آنتن های با انحناهای حجمی و فرکتال ها می باشند. گاهی با بریدگی یا شکاف می توان فرکانس رزونانس آنتن را پایین آورد. همه این ها در دسته کوچک سازی با بهینه سازی هندسه آنتن طبقه بندی می شوند. تعدادی از این نوع روش ها صرفا کاربرد باریک باند دارند که از آن جمله می توان به روش استفاده از شکاف یا آنتن های F معکوس یا F معکوس صفحه ای اشاره نمود. در کاربردهای پهن باند معمولا در کنار بهینه سازی شکل از روش دیگری نیز استفاده می گردد. دسته وسیعی از این نوع آنتن ها، آنتن های پرکننده فضا می باشند. گاهی این آنتن ها بر اساس منحنی های ریاضیدانان سرشناسی چون هیلبرت و پیانو طراحی می شوند.
 برای آنتن های کوچک منحنی های فضا پر کن برای ساختن یک منحنی طولانی در یک فضای سطحی کوچک استفاده می شوند. لذا ساختار می تواند در طول موجی رزونانس کند که توسط منحنی طولانی شکل گرفته است و بدین ترتیب کاهش ابعاد اتفاق خواهد افتاد.