در یک طرح امضای دیجیتال مرسوم، هر شخصی می تواند با استفاده از کلید عمومی امضاء کننده اعتبار امضای صادر شده را بررسی و در صورت صحت، آن را تایید نماید. به هر حال، در برخی از کاربردها نیاز می شود تا امضای دیجیتال قابلیت این را داشته باشد که تنها توسط فرد خاصی قابل بررسی و تایید باشد و این امکان خاصی است که توسط امضاءهای با تایید کننده مشخص برآورده و فراهم می گردد. اولین بار در سال ۱۹۹۶ مفهوم طرح های امضای دیجیتال با تایید کننده مشخص مطرح شد. در این طرح، امضاء کننده به گونه ای روی یک پیام امضاء صادر می کند که تنها گیرنده خاصی که مورد نظر امضاء کننده است می تواند اعتبار آن را بررسی کند. در این حالت، تایید کننده مشخص قادر نیست تا اعتبار این امضاء را برای یک بخش سومی اثبات نماید. این نوع از امضاءها کاربردهای بسیاری دارند ازجمله آنها می توان به استفاده در پروتکل های رای گیری الکترونیک، حق مالکیت نرم افزاری، تجاری الکترونیک اشاره نمود و حتی در انواع دیگری از طرح های امضاء نیز قابلیت استفاده دارند. این گونه امضاءها حاصل ترکیب حوزه رمزنگاری مبتنی بر شناسه و طرح های امضاء با تایید کننده مشخص می باشند. این امضاءها دارای ملزومات امنیتی زیر هستند: غیرقابل جعل بودن، صحت طرح، قوی بودن ( به لحاظ تایید کننده مشخص)، انتقال ناپذیری، پنهان سازی منبع.