احراز هویت افراد مسئله مهمی در امنیت و دسترسی به منابع کنترلی محسوب می شود. برای این منظور ساده ترین راه استفاده از پین کد است. از آنجایی که محیطهای پیچیده ناامنی های پیچیده تری را به همراه دارند، محدود شدن به رمزهای عبور چندان منطقی و عاقلانه نخواهد بود. ظهور فناوری های جدید گام را از حروف و ارقام فراتر نهاده و جایگزین مطمئن تر برای آنها یافته اند. از نمونه این نوع فناوری می توان به بیومتریک یا زیست سنجی اشاره کرد. زیست سنجی در اصل به فراهم سازی امنیت با استفاده از جنبه های فیزیکی بدن مانند اثر انگشت و یا خصوصیات رفتاری مانند امضا اشاره دارد. امروزه دست خط به عنوان یک زیست سنج رفتاری در جوامع پذیرفته شده و علی رغم گسترش متون رقمی استفاده از آن در انواع سندهای قانونی همچنان رایج است. به همراه این مقبولیت سوء استفاده از آن نیز در حال گسترش است. از این رو، تایید هویت نویسنده یک متن در سندهای قانونی امری لازم به نظر می رسد. در تایید هویت هدف آن است که با داشتن نمونه یا نمونه هایی از زیست داده های جمع آوری شده از افراد و نمونه نامعلوم که احتمال جعل آن وجود دارد، بتوان این نمونه ها را از یکدیگر تمیز داد.
سامانه های تشخیص و تایید هویت از دید چگونگی جمع آوری داده به دو دسته تقسیم می شوند. برخط و برون خط. سیستم برخط سیستمی است که برای جمع آوری نمونه ها (در اینجا دست خط یا امضا) از دستیار شخصی رقمی یا دو دویی کننده استفاده کرده و همزمان با وارد نمودن اطلاعات، ویژگی های داده (مانند فشار، سرعت و غیره) را ثبت می کند. در مقابل، سیستم های برون خط تنها پس از کامل شدن نمونه از تصویر اسکن شده آن استفاده می کنند. سیستم های برخط دارای اطلاعات بیشتری هستند.
محققان کشورمان روشی برای تشخیص برون خط جعل دست خط فارسی در حالت غیر وابسته به متن ارائه کرده اند. این روش مبتنی بر استخراج دو بافت متراکم از حروف پایه و جزئیات نوشته می باشد. پس از دودویی کردن و استخراج اسکلت و تنها با وجود نمونه های مثبت داده ها دسته بندی شده و جعلی بودن یا نبودن آنها بررسی می شود. استفاده از ترکیب این دو توصیف گر برای دادگان فارسی برای اولین بار در این روش به کار گرفته شده است. برای اطلاعات بیشتر به مقاله ای که در این خصوص منتشر شده است مراجعه نمائید.