پژوهشگرانی که به دنبال توسعه توانایی های رباتها بوده اند، همواره نگاهی به سیستم های زیستی داشته و از آنها الهام گرفته اند. مارمولک یکی از مخلوقات چابک است که بطور قابل توجهی قدرت مانور بر روی سطوح تخت و عمودی مانند دیوار دارد. مطالعه سیستم چسبندگی پاهای مارمولک منجر به طراحی چسبنده های مصنوعی بنام چسبنده های خشک یا مارمولکی در سالهای اخیر شده است. این چسبنده ها با مصرف کم انرژی در ربات های دیوارنورد و گریپرهای رباتیک عملکرد موفقی داشته اند. گریپرهای موجود عمدتا از مکانیزم تاندونی برای انتقال نیرو استفاده کرده و از سیستم های تحریکی مانند موتور های الکتریکی برای اعمال نیروی برشی استفاده می کنند. مکانیزم چسبندگی پاهای مارمولک سالیان زیاد یکی از موضوعات بحث برانگیز علمی بوده است. قفل شدن تداخلی، مکش، الکترواستاتیک، نیروهای مویین و نیروهای بین مولکولی از جمله فرضیه های مطرح شده برای نیروی چسبندگی پاهای مارمولک بودند. بعد از آزمایشات فراوان، در اوایل قرن بیست و یکم تایید شد که نیروهای واندوالسی مکانیزم غالب در چسبندگی مارمولکی است. مشاهدات مارمولک در مقیاس ماکرو نشان دهنده کشیده شدن زیاد انگشتان پای مارمولک جهت کنده شدن انگشت پنجه از دیوار قبل از جدا شدن است. در مقیاسی کوچکتر سنسورهای میکروالکترومکانیکی نشان دادند که تار موهای اصلی پاهای مارمولک بدون پیش نیروی مناسب که شامل یک مولفه به موازات دیوار باشد، نیروی قابل توجهی ایجاد نمی کنند. تست های انجام شده روی یک تار موی مارمولک نشان دادند که با بارگذاری به موازات دیوار بعد از اولین تماس، نیروی چسبندگی ده برابر افزایش یافت. آزمایشات بعدی نشان دادند که تار موی مارمولک دارای یک حالت غیرچسبنده است، چرا که به هیچ سطحی نمی چسبد مگر آنکه نیروی پیش بار به موازات دیوار به آن اعمال شود. این رفتار از درگیر شدن تصادفی پاها با سطوح یا ذرات ناخواسته جلوگیری می کند و می تواند یک مزیت تکاملی برای حیوانات باشد.