زمین یک سیاره آبی می باشد که بیش از نیمی از آن از آب تشکیل شده است. با این وجود به طور حیرت انگیزی تاکنون بسیاری از نقاط اقیانوس های آن به صور کشف نشده باقی مانده است. از آنجا که در طول دهه ها، علاقه ویژه ای به نظارت بر محیط های آبی به منظور تحقیقات علمی، بهره برداری های تجاری و حفاظت های ساحلی وجود داشته است شبکه های حسگر بی سیم زیر آب به وجود آمدند. شبکه های حسگر بی سیم زیر آب شامل گره های حسگر می باشند که برای نظارت بر وقایع محیطی ایجاد شده اند. این گره ها پس از دریافت اطلاعات، آنها را از طریق شبکه زیر آب به یک گره جمع آوری کننده منتقل می کنند که این گره، داده ها را به ایستگاه کنترل ارسال می نماید. گره  های حسگر زیر آب تجهیزاتی کوچک با انرژی محدود و حافظه کم می باشند. برخلاف شبکه های حسگر سنتی، حسگرها در UWSN به سبب تکنولوژی صوتی به کار رفته در ارتباطات زیر آب، انرژی بیشتری مصرف می کنند و علاوه بر این، جایگزینی آنها پرهزینه و مشکل است. ارتباطات زیر آب ممکن است شامل انتقال اطلاعات در سه شکل امواج نوری، الکترومغناطیسی یا صوتی باشد و هر یک از این تکنیک ها مزایا و معایب خود را دارند. سیگنال های الکترومغناطیس کارایی خیلی ضعیفی در زیر آب دارند و تنها محدودهای انتقالی در حد چندین متر در توان انتقالی حسگر معمولی را فراهم می نمایند. ارتباط نوری برای شبکه های حسگر زیر آب به کمک امواج نوری نیز مورد بررسی قرار گرفته است، این روش ها یا نیازمند دقت بالا بوده و یا اگر فواصل بین گره های حسگر زیاد شود نیاز به توان بالایی دارند. در نتیجه شبکه ای صوتی با امواج صوتی راهکار جایگزین ایده آلی هستند چرا که سیگنال های صوتی به خوبی در سرتاسر آب انتشار یافته و نیازمند توان خیلی کمتری نسبت به سیگنال های نوری و امواج الکترومغناطیسی در محدوده های ارتباطی یکسان می باشند.اگرچه شبکه های حسگر زیر آب نقاط اشتراکی مثل زیاد بودن تعداد گره ها و محدودیت انرژی با شبکه های حسگر زمینی دارند اما اساسا با شبکه های حسگر زمینی در بسیاری از جهات متفاوت هستند که در این رابطه می توان به پهنای باند محدود، تضعیف شدید انتشار در کانال، تاخیرهای انتشار طولانی و متغیر و نیز نرخ خطای بیتی بالا اشاره کرد.