نحوه مسیریابی بسته ها در شبکه های سیمی و بی سیم موضوعی است که مطالعات بسیاری در مورد آن صورت گرفته است. با توجه به وظایفی که بر عهده هر یک از نودها گذاشته شده است، ساختار شبکه ممکن است به صورت تک سطحی و یا سلسله مراتبی باشد. از جمله روشهای مناسب مسیریابی در شبکه های سنسوری، روشهای مبتنی بر مشخصات می باشد که پروتکل های SPIN و انتشار جهت دار دونمونه از این پرتکل های می باشند.
برخلاف شبکه های تک سطحی، در شبکه های سلسله مراتبی، از روش های مبتنی بر خوشه بندی برای طبقه بندی نودها بر اساس وظایفشان استفاده می شود. یک سرخوشه وظیفه هماهنگی نودها در خوشه خود را بر عهده دارد. پروتکل LEACH و پروتکل TTDD نمونه هایی از پروتکل های مبتنی بر خوشه بندی می باشند.
یکی از روش های ساده مسیریابی، الگوریتم سیلابی است که به علت سادگی ساختار، از لحاظ محاسباتی، الگوریتمی بهینه می باشد. از آنجا که برای رسیدن به مقصد، داده ها در تمام جهات پخش می شوند، صحت مسیریابی تضمین می شود و از طرف دیگر چون این پروتکل در برابر خرابی نودها مقاوم است، قدرت پوشش پروتکل را نیز تضمین می نماید. اما از طرفی چون هر یک از نودها باید حداقل یک بار بسته ها را دریافت و ارسال کنند، انرژی فراوانی طلب می کند. یک مسیریابی کارا می کوشد طیف وسیعی از معیارهای گوناگونی همچون کارآیی، قدرت پوشش، تعداد اجزای فعال شده را بهینه سازد. از طرفی کاربردهای متعددی در شبکه های سنسوری نیازمند آن هستند که اطلاعات حساسی را به ایستگاه مرکزی منتقل کنند بدون آنکه این اطلاعات توسط افراد غیرمجاز افشاء شود. ماهیت همه پخشی بودن رسانه ارتباطی موجب شده که نسبت به شبکه های سیمی اطلاعات از آسیب پذیری بیشتری در برابر حملات داخلی و خارجی برخوردار باشند. در حوزه امنیت در شبکه های سنسوری فعالیت نسبتا کمی صورت گرفته است. ملزومات ایجاد امنیت در شبکه های سنسوری عبارتند از: محرمانگی، اعتبارسنجی، تمامیت و تازگی داده ها.