با توجه به معطوف شدن صنعت ماهواره دنیا به میکرو و نانو ماهواره ها جهت کاهش هزینه ها، و توانایی منظومه ها در به نحو احسن انجام دادن ماموریتها، کشور های زیادی وارد طراحی و ساخت انواع منظومه ها شده اند. یکی از برنامه های بزرگ فضایی اروپا که کشورهای زیادی از سرتاسر دنیا در طراحی و ساخت آن دخیل هستند منظومه QB۵۰است که تا پایان سال ۲۰۱۵ به بهربرداری خواهد رسید. اين منظومه ها از تعدادي نانو ماهواره تشکيل مي شود که هر يک از اين نانو ماهواره ها علاوه بر ارتباط با يکديگر بخشي از ماموريت هاي منظومه را عهده دار هستند.
ماهواره ها را از لحاظ وزن می توان در دسته های زیر طبقه بندی کرد.
• ماهواره های بزرگ (۵۰۰ کیلوم گرم به بالا) • ماهواره های کوچک (۵۰۰-۲۰۰ کیلوگرم) • میکروماهواره ها (زیر ۲۰۰ کیلوگرم) • نانوماهوره ها (زیر ۱۰ کیلوگرم)
واضح است که با افزایش وزن ماهواره هزینه قرار گیری در مدار نیز افزایش می یابد، به علاوه با توجه به شرایط فعلی کشور، ماهواره هایی که طراحی می شود باید در کلاس میکروماهواره ها و نانوماهواره ها باشد. لذا منظومه توسط متخصصان کشور طراحی شده است که یک میکرو ماهواره استوانه ایی شکل است، که توسط شش نانو ماهواره استوانه ایی دیگر احاطه شده است. هسته اصلی ماهواره، ماهواره مادر؛ و نانو ماهواره های اطراف آن کن ست( CanSat)نامیده می شود. به دلیل استفاده از بیشترین حجم پرتاب کننده، منظومه به شکل استوانه طراحی شده است و به منظور استفاده بهینه از فضای منظومه پنل های خورشیدی در کنار ماهواره مادر قرار داده شده است که قابلیت جمع شدن در بدنه ماهواره مادر را دارند که پس از رهاسازی و قرار گرفتن ماهواره در مدار مناسب ؛ مکانیزم جدایش کن ست ها از ماهواره مادر شروع به عمل می کند. پس از جدایش، هر کدام از آنها در فاصله معینی از ماهواره مادر قرار می گیرند. و در نهایت هر کنست اطلاعات مربوط به ماموریت خود را به ماهواره مادر انتقال می دهد. این اطلاعات در صورت نیاز، پردازش شده و توسط ماهواره مادر به زمین مخابره می گردد. براي اطلاعات بيشتر در مورد اين منظومه ماهواره اي به مقاله اي که در اين خصوص منتشر شده است، مراجعه فرماييد.