ربات های زیر آبی کنترل از راه دور در چند دهه اخیر بخاطر نوع کاربرد و خطرات موجود در حوزه زیرآب و اعماق زیاد که فعالیت انسانها را محدود کرده است مورد استقبال صنایع نظامی و دریایی و غیره قرار گرفته اند. در گذشته، ROV ها به منظور انجام نقش های کوچک در نقاطی که کار غواصی غیر ممکن است توسعه پیدا کرده بودند. اولین ربات زیرآبی به نام پادل در سال ۱۹۵۳ ساخته شد. در سال ۱۹۶۰ به کارگیری ربات کنترلی زیرسطحی در سیستم دریایی آمریکا برای نجات زیردریایی در آبهای عمیق و جستجو در بستر اقیانوس ها مورد استفاده قرار گرفت و در اوایل دهه ی ۷۰ نیروی دریایی امریکا که تجهیزات تجسس در اعماق زیاد برای نجات زیردریایی های غرق شده در کف اقیانوس را طراحی و به مرحله ساخت رسانیده، این تجهیزات که خود یک کمک برای تجهیزات نجات محسوب می شوند را استفاده کرد. در دهه ی ۸۰ گروه های اکتشاف نفت در بستر دریا ضرورتا مجهز به این وسیله شدند تا امکانات گروه اعزامی خود را گسترش دهند.

ROV به عنوان یک ابزار جایگزین در عملیات زیرآبی زمانی شناخته شد که نیروی دریایی آمریکا در سانحه سقوط هواپیمای بمب افکن در سال ۱۹۶۶، بمب اتم به جای مانده در هواپیما را از اعماق دریا در اسپانیا بیرون آورد و چند سال بعد در سال ۱۹۷۳ توانست به کمک همان ROV، خدمه زیردریایی غرق شده در سواحل ایرلند را در حالی که تنها چند دقیقه به تمام شدن هوای ذخیره داخل زیردریایی غرق شده باقیمانده بود نجات دهد.
با پیشرفت های فناوری شرکت های نفتی، آنها متوجه قابلیت های ROV در عملیاتی نفتی خارج از ساحل شدند و با سرمایه گذاری در این عرصه، فواید استفاده از ROV را در عرصه اقتصادی نمایان ساختند. به تدریج با کشیده شدن عملیات حفاری به اعماق زیاد دریاها، ROV به عنوان یک عضو اصلی و جدایی ناپذیر در عملیات نفتی مطرح گردید. علاوه بر دقت بالا در انجام وظایف محموله و قابلیت رفتن به اعماق زیاد به عنوان خصوصیات اصلی ROV ، جایگزین کردن غواص با ROV حتی در کاربردهای معمولی برای شرکتهای خدماتی و بازرسی از اهمیت بالایی برخوردار است. کاربرد ROV در این موارد با مطرح شدن فاکتورهای انسانی و بالا رفتن ارزش انسانها در جوامع صنعتی روز به روز در حال افزایش است.