ربات های پرنده ملخ دار به نوع جدیدی از پرنده های بدون سرنشین عمود پرواز گفته می شود که هر چند اولین نمونه موفق آن در سال ۱۹۲۱ ساخته شد اما از ابتدای قرن ۲۱ بسیار مورد توجه قرار گرفته است به طوری که صدها تیم تحقیقاتی روی این سیستم فعالیت می کنند و ده ها تولید کننده انبوه نیز این پرنده را به معرض فروش عمومی گذاشته اند. این امر به علت چند منظوره بودن و پایداری بسیار بالاتر این پرنده نسبت به هر وسیله پرنده دیگری است. از مزیت های این پرنده های عمودپرواز، پیچیدگی مکانیکی کمتر و هزینه نگهداری پایین تر نسبت به دیگر سیستم های عمودپرواز می باشد. همچنین این ربات های پرنده دارای کاربردهای بسیار وسیعی در زمینه های نظامی، امداد و نجات، کشاورزی، فیلمبرداری و نقشه برداری های هوایی، مشاهده فجایع طبیعی و ورود به مناطق صعب العبور و .... می باشد. از طرفی، از ربات های پرنده ملخ دار می توان برای توسعه و گسترش قوانین کنترلی استفاده نمود. به منظور دسترسی به حالت پایدار در شرایط معلق در هوا، این نوع ربات ها از چهار دسته موتور استفاده می کنند. همچنین ربات چهار ملخه را می توان به عنوان یک چارچوب استاندارد برای صنایع رباتیک هوایی، از جمله پیاده سازی کنترل کننده های پیچیده و غیرخطی، مطالعه بر روی سخت افزار و معماری سخت افزار در نظر گرفت. بطور کلی یکی از مشکلات اساسی ربات های پرنده ملخ دار و پرنده های بدون سرنشین بحث کنترل آنها می باشد. اگرچه روش های خطی با موفقیت بر روی پرنده های بدون سرنشین پیاده سازی شده اند اما این روش ها در مناطقی که نیاز به گسترش مانورهای پروازی دارد، کاربرد خود را از دست می دهد. روش های کنترلی مختلفی تاکنون برای این کار به اجرا در آمده که از کنترل کلاسیک مبتنی بر تناسبی -انتگرالی- مشتق پذیر گرفته تا انواع روش های مدرن و غیرخطی برای این ربات تاکنون معرفی شده است. ازدیگر روش هایی که در کنترل ربات پرنده ملخ دار مورد پیاده سازی قرار گرفته است، روش خطی سازی بازخورد به همراه روش مد لغزشی تطبیقی می باشد.