ربات های زیرآبی از مهمترین ربات ها می باشند که در بسیاری از امور دریایی کاربرد دارند، خصوصاً در اکتشافات، امداد و تحقیق، لذا با توجه به این موضوع همواره این ربات ها در تکامل هستند. اولین ربات های زیرآبی خودمختار در سال ۱۹۷۰ در آمریکا توسعه یافتند. بعد از آن شوروی سابق برای اهداف نظامی این ربات ها را مورد استفاده قرار داد که آنها را ربات زیردریایی نامیدند. امروز ربات های زیرآبی برای عمق های ده هزار متر هم پیش می روند. ناوبری این ربات ها بوسیله سیستم موقعیت یاب جهانی جی پی اس قطب نما و ژیروسکوپ صورت می گیرد. از چالش های اصلی در طراحی آنها توان یا انرژی مورد نیاز، مساله هدایت و اجتناب از موانع است. با توجه به توسعه صنعت دریانوردی در ایران و وجود منابع نفتی و ترافیک بالا در خلیج فارس نیاز به ربات های زیرآبی بسیار محسوس است. در هدایت ربات های زیر آبی دو نوع هدایت مطرح است:
۱- ربات به نقطه مطلوب برود و رو به جهت خواسته شده قرار گیرد. در این روش ربات خود هر مسیری را می تواند برای رسیدن به هدف انتخاب کند، اما مسیر باید یکی از کوتاهترین مسیرها باشد و در عین حال کمترین زمان را داشته باشد و ربات به مانعی نیز اصابت نکند.
۲- ربات یک مسیر مطلوب که مد نظر است را طی کند، شروع و پایان این مسیر مشخص است. فرضاً ربات باید در امتداد خطی در کنار یک کشتی غرق شده حرکت کند، یا دور آن بچرخد و به وسیله تجهیزاتی که روی آن نصب است مانند دوربین فیلمیرداری، کاوش کند.