قصه گویی نوعی ادبیات شفاهی است. آشنایی با نوع شفاهی ادبیات درک تازه ای از زبان به کودک و نوجوان می بخشد. افسانه ها، متل ها و حکایات که در قالب قصه برای کودکان و نوجوانان بیان می شود، دانش زبانی آنها را غنی می سازد.
داستان و قصه نقش بسیار مهمی در تکوین شخصیت کودک دارد و از طریق قصه ها و داستان های خوب کودک به بسیاری از ارزش های اخلاقی پی می برد. کودک میل ذاتی به شنیدن قصه دارد و به همین دلیل است که قصه گویی راهی برای انتقال و آموزش آداب و رسوم و سنن از نسلی به نسل دیگر می شود.
برای ایجاد خلاقیت در کودکان، طراحی وسایل کمک آموزشی مورد نیاز است که پیوسته قابل استفاده باشند و روحیات کودک پیش دبستان را تا سنین بالاتر برای او حفظ نمایند. بدین ترتیب کودک از طریق تکرار و تمرین به مهارتهای لازم برای شکوفایی خلاقیت دست می یابد.
کودکان زمین های بازی طبیعی را دارای کارکردهای بیشتر، زیباتر، صمیمی تر و دارای انسانیت و ارزش های طبیعی بیشتری از آنچه توسط بشر ساخته می شود، میدانند. به لحاظ کاربردی، کودکان از طبیعت پاداش های مادی، معنوی و فیزیکی بیشتری به دست می آورند.
کودکان زمین های بازی طبیعی را به عنوان محلی می شناسند که در آن می توانند با مجموعه متنوعی از عناصر طبیعی بازی کنند. ساختارهای موجود در این زمین ها اصولا ابزارهای بازی در اشکال و رنگهای متنوعند که توجه کودکان را به خود جلب می نمایند.
تحقیقات نشان داده است که خلاقیت در ارتباط با عناصر طبیعی افزایش می یابد. از طرفی محیط طبیعی، فرصتهایی را برای کشف و بازی کودکان فراهم می کند که در جهت رشد همه جانبه آنها مناسب باشد.
کودکان مبتلا به اختلال بیش فعال، یک گروه در معرض خطر انزوا از همسالان خود هستند که به رغم داشتن نیازهای کاملا متفاوت اغلب در محیط آموزشی مشابه کودکان با توانایی بالا قرار می گیرند.
امروزه کسی نمی تواند نقش محیط و تاثیرات آن را در رفتار کودکان نادیده بگیرد.
قصه گویی به عنوان یک روش تربیتی همواره به وسیله بزرگ ترین آموزگاران جهان به کار گرفته شده است. پیامبران اولوالعزم و مصلحان بزرگ جوامع بشری از حضرت ابراهیم (ع) و حضرت خاتم پیامبران (ص) از این روش برای نزدیک شدن به مردم و تلطیف عواطف آنها به خوبی استفاده کرده اند.
خیلی از آموزش های تربیتی را می توان در خلال بازی ها به کودک نشان داد و به راحتی کودک را در مسیر درست تربیت کرد.
